یادم می آید که در سال اول تدریسم تعدادی از دانش آموزان یکی از کلاس هایم تکالیف شان را انجام نمی دادند یا فقط صورت سوال ها را بدون جواب می نوشتند.یکی دو بار اول مدارا کردم و با مهربانی و... گفتم که دیگه تکرار نشه و از تو انتظار نداشتم و ... ولی چند جلسه ی بعد دیدم انگار فایده ای نداشته است.

خلاصه جدی تر برخورد کردم ولی باز هم تعدادی از آن ها در انجام تکالیف شان کوتاهی می کردند. دیگه از باب مشورت در آمدم و از یکی از بستگانمان که چند سالی سابقه ی تدریس داشت راهنمایی خواستم او هم راهنمایی ام کرد و عجب راهنمایی ای ....

بله همونطور که انتظار داشتم دوباره تکالیفشان را انجام نداده بودند. من هم با برنامه ای از قبل تعیین شده (که توی طرح درسم پیش بینی کرده بودم ) دفتر آن دانش آموز را برداشتم و به فاصله ی سه چهار متری آن طرف کلاس پرت کردم . دفتر دو نفر بعد هم به همین ترتیب به آن سوی کلاس پرواز کردند.

از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان اینم اعتراف کنم که دفتر چند نفر هم بر فرق سرشان کوبیده شد و یکی دو تا هم توی صورتشان (البته کاملاً با ملایمت که کار به دادگاه و... نکشد.) خلاصه بچه ها چنان شوکه شده بودند که یه عده هم که هنوز نوبت شان نشده بود گریه را سر داده بودند. باورم نمی شد در عرض چند دقیقه چنان هیبتی یافته بودم.

 خلاصه بعدها که به راه راست تدریس هدایت شدم  یه جدولی طراحی کردم که اول سال همه ی بچه ها اونو توی دفترشان می کشند. و هرجلسه تکالیفی که اعلام می شه را توی جدول با ذکر تاریخ ثبت می کنند بعد از انجام تکالیف والدین و در جلسه ی بعد من، اونو امضاء می کنم و نظرم را می نویسم.

 میدونید چه اتفاقی افتاده؟ همه ی بچه ها تکالیف شان را مرتب و کامل می نویسند و اگه یه روز تکالیف شان را نبینم کلی اصرار می کنند که من دفتر شان را امضاء کنم.

جدول همینه:

اگه قبول ندارید امتحان کنید فقط یادتون باشه که سعی کنید نظرات خوب بنویسید و نظرات بد را در قالب جملات مثبت یادداشت کنید ، چون در غیر این صورت کم کم مشاهده می کنید که جدول تکلیف بچه ها پاره شده یا به بهانه های مختلف گم شده است.( تجربه یک معلم )